زهرُ تنهنجو جڏهن دوست لهجو نه هو
زندگيءَ جو ڪٺن ڪو به رستو نه هو
هار ڳوڙهن جا چاڙهي سگھين هان ڪٿي
دِل جي تُربت مٿان ڪو به ڪتبو نه هو
مان مڃان ٿو پرين تون پريشان نه ٿي
ڄاڻي واڻي ٽُٽو دِل جو شيشو نه هو
زندگيءَ جو هُيو عرقُ پل چونڪ تي
ڪنهن مداريءَ سندو پيار رونشو نه هو
ڌڙڪنون ٿيون لِڦون نيڻ ڦٽجي پيا
مُند ڇوري بڻي توکي اُلڪو نه هو
تنهنجي لهجن جي جھولي گھُلڻ کان اڳي
پير سنگھر نه ها وقتُ پوڙهو نه هو
ها چريائي هُئي ڀُل هُئي مون مڃيو
تو شعوري طرح مون کي چاهيو نه هو
ڪيئن ’ساحر‘ چوان تنهنجي وِڇڙڻ سبب
رُوح رهڙيو نه هو اک ۾ ڳوڙهو نه هو