حسين هڪ خيال هو، پُڳو نه ڪنهن زوال کي
ڪمال سنگ تراش جي، امر ڪيو جمال کي
نه ڄاڻ ڪير ناچڻي، نچي نچي نگُھور ٿي
تماشبين شهر ٿي، نِپوڙيو پر نِڍال کي
اڌُورو هڪڙو نظم پيو، پني تي آ مريض جان
ڏِٺو اڄاڻ ويڄ جان، ڪويءَ ٿڪل خيال کي
سريرُ ايترو نه گڏ، وڃي وجُود هڪُ ٿي
ڇِڄون ذرو ذرو ٿيون، مٺو چئون وِصال کي
پِياس جو سمُونڊُ هو، اڳيان رُڃن جو پنڌُ هو
صدا نه سُرڪ جي اسان ، هئين ڪڏهن ڪلال کي
بدن بدن کان ڀيلبي، رهي پرائي کيت جان
ڪچي ڪلي ڇڻي وئي ، پُڳي نه ڪنهن ڪمال کي
حجاب جي نه هڙ کُلي، ڊگھي عميق ماٺ کي
رضامنديءَ جو رُوپُ ڏئي، خريديو شهر مال کي
قدم قدم بزار هُئي، بدن بدن جو اگھُه هو
حوس هر نگاھ جيءَ ، حياءَ جي لويو ڍال کي
اکين اکين ۾ اوتيا، خواب خيال ساحرو
چپن چپن جي پرکيو، پياس جي سوال کي