چنڊُ ھُيو يا جھيل ۾ تنھنجو عڪسُ ھُيو
رات انوکو، فِطرت ڇيڙيو رقصُ ھُيو
ھٿُ ھوا ۾ مينديءَ رتڙو ايئن لُڏيو
پٿر کي جيئن شيشي تي پيو ترسُ ھُيو
پاپ ۾ پليل ڪوجھي، ڳاڙھي بازر ۾
درد سُڃاڻڻ جو مون پڙھيو درسُ ھُيو
ريت جا ذرڙا ھُن اکين مان برسايا
رات ڏِٺو مون درياھ جھڙو شخصُ ھُيو
لائون ڪُراڙي ور ھون جنھن سان رات لڌيون
ڏاج ۾ تنھن جي رانديڪن جو پرسُ ھُيو
ڪنھن هُئي پُراڻي کنڊر جا آثار مڙھي
دِل ۾ دفن پر تنھنجي سورھون برسُ ھُيو
قوم گُرُوپن ۾ ھُئي وِرڇي وِکري وئي
چارڏسائون بربادين جو چرسُ ھُيو
لوھ ڪڙيون يا سونا ڪنگڻ آڻي ھا،
مون ﺗﻪ ڏِنو سڀ حقُ ئي ’ساحر‘ ڳرس ھُيو