اڻ پُورو، هڪ خواب اُميد جو جِھرڻو آ
ڪهڙو ڀي آ چنڊ اڱڻ جو، ڳهڻو آ
اُس ۾ جوڙيو مکڻ جو مون تاج محل
هُن جو واعدو، ماڪ تي سج جو ڪِرڻو آ
اڱارن تي رقص ڪيان ٿو ڪاغذ جان
هُن کي ماڻڻ، واري تي ڄڻ ترڻو آ
چنڊ جو چهرو تون به بڻائج لهرن تي
مون کي ڀي بادل سان پل کن ملڻو آ
اُڏندڙ پنڇي ڪنهن جا دوست نه آهن پر
وهندڙ درياھ تي ته ڀروسو رکڻو آ
ٿُوهر جي ٿڌڪار ۾ ٿورو ٿڪُ ڀنڃي
پِياس جي درياھ پار تو کي پوءِ وڃڻو آ
لاپرواهي هُن جي آهي فِطرت ۾
مون کي پل پل مرڻو، پل پل جيڻو آ
نابينن جي وستيءَ تي ڪو ’ساحر‘ دوست
آشائُن جو سُورج نيٺ ته چڙهڻو آ