سِرجيون سُونھن سرير منجھان ڪي سرگم جون موجُون
تان پُوري جان وڄيو تن تي، ھٿ جو ڦيريا مون
رات سِتارن چنڊ ڪڪر ۾، نبريو سو ﻧﻪ خيالُ
وار لُڏيا ٿي وينگس جا يا، نانگِڻ جون اُلرُون
چنڊُ به پنھنجو عڪسُ پسي، مدھوش ٿيو تنھن پل
جھيل ۾ جنھن پل گوريءَ، وھنجي نورُ ڪيون لهرُون
ڌڙڪن ڌڙڪن ساڻ مِلي وئي، نيڻن ڀاڪي نيڻ
ولهه ۾ ويھي چنڊُ تڪيوسين،ڇرڪيون چانڊوڪيون
ھوريان ھوريان جيئن ڪو بادل، تارن کان وڇڙي
منھنجي چپ ڇُھڻ تي وينگس، کوليون ايئن اکڙيون
ھلڪي ھلڪي بُوند وُٺي ھُئي، رات گُلابن تي
موھيڙا دربان ھُيا يا، سونھن مٿان چوڪيون
ساحل تي اوڳاڇي ڇڏيا سِپن ها ماڻِڪَ
باک ڦُٽيءَ يا برسيون گُل تي شبنم جون بُوندُون
ھاءِ سِياھ نِقاب مان ٻريا، ڏيئا جاڙا نيڻ
ھٿ رحل جان دُعا ۾ جھليل، چپ ڏاڙھونءَ ڦاڪُون
اوڍي ساري رات ڪمبل جيان، ساجن کي ’ساحر‘
ساھ جي ھلڪي آڳ مٿان، سيڪيون مون سرديون