اڃا ٿي مُکڙين تي ماڪ مُرڪي،اڃا آ ميندي هُڳاءُ جانان
اڃا ته پيئان ٿو چنڊ هيٺيان،اڃا آ چِت ۾ چِتاءُ جانان
اڃا ته نيرو وِشال امبرُ اکين جي آٿت جو آهي محور
اڃا ته همدم آ ڏات ديوي، اڃا قلم آهي ڀاءُ جانان
اڃا گھڙي جا، هي چِٽ سُهڻي، ڇِڪن ٿا منهنجي خيال ڏوري
اڃا ڏِسان ٿو مان تنهنجي کاڏيءَ،مٿان جو تِر جو جڙاءُ جانان
اڃا ته دِل ۾ ڦُٽي ٿو جِهرڻو ڪنهين جي نرگس نِگاھ کڄندي
اڃا ته دِل جي وِشال ڌرتي آ رِم جِھمن جو رچاءُ جانان
اڃا ته اکڙيون اُٿل اُٿل هِن،اڃا آ جل ٿل ندي نظر جي
اڃا گُلابن جي آ سُڃاڻپ، اڃا حُسن سان آ نِڀاءُ جانان
اڃا سمندر تي شام ويلي، اکين ڏِياٽيون ڏِسن ٿيون گھوري
اڃا چيهاٽيون چپن چپن جون، پسن ٿيون دِل ۾ حياءُ جانان
اڃا وُٺي جي ڀنل هوا ۾ چڳن ۾ چيچون ڦِرن ٿيون تنهنجون
اڃا پِرھ جي پلن ۾ تنهنجو اُهو آ ڪومل سُڀاءُ جانان
اڃا صُراحي نه سير چپ جي،اڃا نه ڪاڪُل هٽاءِ مُک تان
اڃا آ تنهنجي ڪڪر اکين ۾ مشعل مشعل جو نُماءُ جانان
اڃا ته ڪُونجن جي گُونج ساحر گسن تي ڏيئن جيان ٿي جرڪي
اڃا آ تنهنجي نفيس تن جو پِرھ پلن تي جُهڪاءُ جانان