رات ڪُچلي ڇڏيا وقت جاڙا ڪنول، ٿي ڪهاڻي ختم
چنڊ جا مون ڏٺا نيڻ سانول ڀِنل، ٿي ڪهاڻي ختم
ڪيڏي اُوچي هُئي باز پرواز پر، وقت ڦيرو ڏِنو
پير پستين ڇُهيا پر فِضا ۾ ٽِڙيل، ٿي ڪهاڻي ختم
چار ڳوڙها ڳڙيا، سرد آهُون اُٿيون پاند ٻه ٽي ڀِنا
آلي تُربت اڃا ميلو ساڳيو متل، ٿي ڪهاڻي ختم
هُو ٿڌيءَ ريت تي، بي ستو آ پيو، ڏُور لهرُن ڏِٺو
ڪنهن نه چُوڙيون ڀڳيون ۽ نه وِکريو ڪجل، ٿي ڪهاڻي ختم
پير جنهن جا پشم، سمنڊ لهرُن چُميا، مست ٿي چاندني
اڄُ اُنهي مهجبين ماڻيو ارڏو اجل، ٿي ڪهاڻي ختم
چار ننڍڙيون پريون، کير پوشاڪ ۾، ٿيون عدم جو سفر
راڄ رسمن گڏيو، ماءُ ڇاتي ڇِنل، ٿي ڪهاڻي ختم
رُوح جون راڳڻيون رُوح سمجھن بدن، ۽ بدن جو قِصو
نيڻ مليا ويون اوپرايون انگل، ٿي ڪهاڻي ختم
ويڙھ ساحر اڃا سِنڌ وِڙهندي گھڻي، ڳاءِ شعلا نظم
هاڻ اُڀريو آهيان آ نه منهنجي مِٺل، ٿي ڪهاڻي ختم