کڻي دِل جا ٽُٽل پُرزا، ڳنڍڻ ھر شام ايندا ھِن
وسڻ منھنجي اڱڻ بادل، سدا ناڪام ايندا ھِن
ڌِڪاڻي دِل کي اڻپُورو مُيسر آ اجھو پهرين
ديوانا پنهنجا ڏُک مون وٽ رکڻ پر سام ايندا هِن
اسان کان ڏينھن جي سُبجن، نه ٿي پوشاڪ ناسمجهو
رفُو اڻ جھاڳ راتين جو، ڪرڻ ماتام ايندا ھِن
اڪيلائن ۾ سرگوشيون، ڪندا ھن ساھ جا سرگم
تري دِل جي جزيري تي، پرين گُلفام ايندا ھِن
اُڃارا چپ ڳوليندا، لڪيرُن ۾ آھن بارش
ڪھين جا نيڻ جِھرڻن جا، ڪري احرام ايندا ھِن
جڏھن مان جاڳ جي وٽِ سان، جلايان نِنڊ جي شمع
پتنگا آلي ڪاٺيءَ جو، ڏِسڻ انجام ايندا ھِن
ڪنهين جا چپ ماڻين ٿا ڪُنواري چپ جون چُميون
حِصي ۾ ڪنهن جي اوباريل جِسم ۽ جام ايندا هِن
اوڳاڇي گندُ اندر جو، قلم سان ڪوري ڪاغذ تي
مُحبت جي معراجن کي، ڪرڻ بدنام ايندا ھِن
اُنھن جو ضبط ماپڻ لاءِ فقط هڪ جامُ ڪافي آ
جي اعليٰ ظرفَ جي ”ساحر“، هڻڻ هر هام ايندا هِن