ڪھاڻي نظمُ افسانو، نه ڪو ناولُ لکي سگھندُس
پرين ممڪن آ توکان پوءِ اکيون اُس ۾ رکي سگھندُس
زھر آلُودُ شامُن کي، طلاقون ڏينديون ڪُونجُون مان
لھُو تھذيب جو جانان، ڪُھاڙيءَ تي چکي سگھندُس
ضرُورت توکي ٽانڊن تي، نچائي ياد رکجان مان
ڪپيل سِر جان لُڇي سگھندُس، ڀڳي ھڏ جان ڏُکي سگھندُس
رُدالي زات آ دِل جي جُھڙالو نسلُ نيڻن جو،
تون ايندينءَ مُرڪ جا پيوند، ھڻي چپ تي سکي سگھندُس.
جُھريل برسات ۾ آهيان ڪکائين جُهوپِڙي ليڪن
چوين تون آلي ڪاٺيءَ جان، نه چاھيندي دُکي سگھندُس.
نشيلي نِنڊ جو سِڪو، ناھي اکڙين جي ڪِستي ۾
خوابن جا جھٽي ڪھڙي، طرح آءٌ پکي سگھندُس.
حُرن جي حاصلاتُن جا، پُڇائي پنڌ تون رکجان
اکيون مِليون ته تو ۾ مان، ڏِسي سڄڻي مکي سگھندُس.
مان ڇڻيل پن جان آھيان، تنھنجي پايل جي گُھنگُھرُن مان
ڪنھين سرگم جيان ’ساحر‘ ڪِٿان توکي بکي سگھندُس.