ٻُڏل رهئين خُمار ۾ ، نشيلي ڪنهن نِگاھ جا، شراب ئي ويا هارجي
ڇُلي ڇُلي گھڙي جيان، ٿريلي نازنين جا، شباب ئي ويا هارجي
ٽِڙيا ها جي پهاڙ تي، ڇُهاءَ کان ٿيا اوپرا، چڙهيا نه ڪنهن جي ڌيان تي،
بهار جي صليب تان،ڪِريا ته پنُ پنُ ٿي گُلاب ئي ويا هارجي
اُداس ڪاسبو ڏِسي، جُهري ننگر جي مورڻي، ۽ ٿُوهرن جي ٿڃُ سُڪي،
لکيا صدين کان ڪُونڀٽن اُميد جا حسين سڀ، نِصاب ئي ويا هارجي
او سانورا ٿري اُڻي، اٿئي جا درد جي فِضا، بي جان بانسريءَ منجھان،
اُتر جي هڪ سفير جون،اکيون به آگميون ۽ سڀ، رباب ئي ويا هارجي
پريان هُو ڪنهن جُهڳي منجھان، آلاپيو ڪو گيت آ، وٿُورو جنهن جو ميت آ،
اُڏاڻيون نِنڊ جون پريون خيال ڇرڪ ٿي ويا، خواب ئي ويا هارجي
جلاد لاڙ جي هوا، قهار جهڙي چاندني، ترار تي آ هر گھڙي،
قدم قدم تي ياد پئين، نظر نظر تي اک ٿڙي، حِجاب ئي ويا هارجي
نِراڙ تي تو هٿُ رکي، ڏِٺو هو ڪنڌ ُکڻي ڪڪرُ وٺو هو ڪيڏو کيرُ ٿرُ،
ڪٿيون مون پنهنجون بي خُوديون، ڀُريا جبل انا سندا، خِطاب ئي ويا هارجي
بهار ڀي تڙي ڇڏيو ، قرار ڪونه دِل ڏِٺو، ٺريون نه پل ڪڏهن اکيون،
بِنا ثمر اسان سان گڏ، هلن هان ڪيترو ٿڪي، عذاب ئي ويا هارجي
ڪٺن سفر جي چُونڊ خُود، ڪئي سين موڙ موڙ تي، رُلايا روھ ساحريءَ،
ڪُلهن تي سوُ صليب ها، اسان سان پنهنجي سوچ جا، ڪِتاب ئي ويا هارجي