تون ڇُهين ته گُل ٿي ٽِڙي پوان ڪلي آهيان ڪچڙي لِيار جي
مان رِدم ڏيان تنهنجي خيال کي، ڇيڙين تند دِل جي سِتار جي
چڪ چولڙي ٿي هڻي پيا، نٿي سر ٽِڪي پلڪ ڪا چُني
تنهنجي سار جون سو سُوکڙيون وريون ڪُونج وانگي قطارجي
تون خُدارا نِڪري خيال مان، هِن ساڀيان ڏي ته ڌِيان ڪر
مان وجُود تنهنجي جو هان حِصو، مان نويد آهيان بهار جي
ٻُڌُ ڇا چوَن ٿيون هي چُوڙيون، ٿورو پرک جهانجهه ڇنن ڇن
ڇڏ جام هيڏي نِگاھ ڪر آئي سُونهن تو لئه سنوارجي
ها پيئڻ به ڪوئي برو نه آ، پر سُونهن سان ڇو آ بي رُخي
کڻ پاند چنڊ جي رُوپ تان، ڪٽ زندگي ڪا نِکار جي
هي ڏيهه ڏُُونگر کان ڏکيو تون اڪيلو ڪيسين ڪندي سفر
ڪا دُعا ته کڻ ڪنهن جي پيار جي، ڪا حسين رات خُمار جي
تنهنجي بي رُخين ئي ته موهيو، منهنجي هٺ تڪبر انڌ کي
تون نهار ڪر ڪا نڌر مٿان وئي توتي جيڪا ٻُلهارجي
هِن ٿان تان ڪيئي خان ڀي، ويا ڀاڳ پنهنجي ۾ ڀيلجي
هڪ مينڌرا توتي موڙ آ، ويئي توکان مُومل هارجي
تنهنجي ساحريءَ جي سحر ۾ ها، ويا غرق ٿي منهنجا پيچرا
مون لِڪائي خود جيڪا پاڻ کان، اُها موڙهي وئي ولارجي