شھر جو تو گٽرُ وھائي نديءَ ۾
گويا آبِ ڪوثر گڏيو گندگيءَ ۾
ڀري ڇرڪ حيرانين ۾ ٻُڏي ويو
پسيو عڪسُ پنھنجو چندرما دريءَ ۾
ڏِسي پنھنجو درپن خُدا کي ڀُلي وئي
نشو بي خُودين جو ھُيو آرسيءَ ۾
سُڪل لام تي ھُن نگاھون کُپايون،
ٻه ٽي وار مُرڪيا، اڇا جو ڪنگيءَ ۾
ﭐڏي نيڻ پوپٽ اچي ھُن تي ويٺا
اڃا تازگي آ گُلن جي مڙھيءَ ۾
نه مذهب نه مسلڪ پُڇي نسل ڪنهن کان
ڪُشادا دِلي آھ، سِنڌ جي مِٽيءَ ۾
شھادت جو رُتبو ته ماڻيو مُجاھد
وجھي ڏار ويو پر ٻُڍاپي ڇڙھيءَ ۾
ﭐڏاڻا پتنگا وڃن ٿا ھي ”ساحر“
ٻري ھوندي شمع ڪکائين جُھڳيءَ ۾