رُلي چھرن جون خاموشيون، نظر بيتاب موٽي آ،
ڪٿي آھين لِڪو منھنجا، پرين مھتاب موٽي آ.
صُراحيون جام خالي ٿيا، مگر آ تشنگي ساڳي،
ازل جي اُڃ ٺارڻ لئه مِثل سيلاب موٽي آ.
شھر ۾ منھنجي چريائي تماشي جو سبب ڪيسين،
رھي ڪنھن معجزي وانگي ڪِٿان ناياب موٽي آ.
اُڃاري آتما تنھنجي دڳن ۾ دِل وڇائي آ،
ڪنھين الھام جان منھنجي اکين ۾ آب موٽي آ.
وري دِل کي فريبن جي ڦنڌي جو شوق جاڳيو آ،
وري ڪو دِلرُبا دِلڪش ڏيڻ دولاب موٽي آ.
اُڻي قالين يادُن جا اکين جا ڏيک زخمي ٿيا،
وري سانوڻ ڪيا جل ٿل سُڪل تالاب موٽي آ.
وري مورن ٽھوڪن سان نظر ۾ نِرتڪيون نچيون،
وري ٿي ڪاسبو دِل جو پرين شاداب موٽي آ.
شڪسته ناو لھرُن سان، لڙي ڀي ڪيترو ”ساحر“
ڪِنارو ڏُُور نيڻن کان، اڳيان گرداب موٽي آ