رِم جِھم رُت جي شام جُھڙالي، بند مگر تون ڪمري ۾
ويندڙ پل کي ڪڪرن گھُوريو، نِنڊ اچي وئي رستي ۾
بچپن ۾ ھڪ خُواب ڏِٺو ھو، چندرما کي ماڻيندُسُ
فرقُ نه منھنجي ڳولا ۾ آ، ڇيد نه چنڊ جي رُتبي ۾
مُرڪ چپن تي مھمانن جان، جيئن ڪڪر ۾ بُوند ٽڪيل
پاڇُولن جو ماڳُ سفر آ، ويهه نه جُھڙ جي پاڇي ۾
صاحب جيئن شراب کي چاڙھي، ٻافي اوڳر اندر جي
المارين ۾ ، ورق ڦِڪا ٿيا، ڀُريا آدرش لحظي ۾
نظرُون جيئن اسٽيج تي پُھتيون، مھٽي اکڙيون پڪ ڪيم
سامھون منھنجي منزل ھُئي جا، مون کان وڇڙي ميلي ۾
تار تي وِڇيل چوليءَ مان آ، يادُن جي بارات لٿي
نيڻن مان ھڪ چنچل تِتليءَ ، پاڻ سٽيو آ سجدي ۾
ساگر صحرا جنگل ووڙي، کنڊر واهڻ شھر لتاڙي
رات چڪور کي چنڊُ به مليو، ڪچي ھڪڙي جھوپي ۾
ريت کي ھُن سمندر ڄاڻي، ڪشتي موڙي جيون جي
رنگن جي دلدل ۾ دٻيو، جوت وڃايئين دوکي ۾
چنڊُ ھٽائي جُھڙ چھري تان، نيري ڍنڍ ۾ مُرڪيو جئين
تيئن اُجالن پرين ’ساحر‘، موتي ڇٽيا ويڙھي ۾