قريب ڪر نه ايترو وِٿي رهي نه ڪا وِچان
کڻا نه سولو ساھ مان، ڀري نه تو کي جيءُ ڏِسان
عجيب هڪ جنُون هو، عجيب خواهشون هُيون
مران ته تنهنجي جوٽ تي، جئان ته تنهنجي سنگ جئان
ڀِڄي ٿي ماڪ ۾ جڏهن چنبيلي اڄُ به ڍوليا
اکين ۾ مور ٿا نچن نِگاھ ٿئي ٿي ڪهڪشان
تڏو آ دِل ۾ سوڳ جو، مُحبتن جي روڳ جو
شريڪ ناھ هيءَ زمين، قريب ناھ آسمان
اجھاڳ آھ پيچرو، نه ڇانوَ جو ڪو آسرو
ڦُڙو ڦُڙو پلُر ڪري، پگھر ٿو پنهنجو مان پيان
صليب آھ هر گھڙي، اڪيلتا جو اوج آ
قريب ناهين ڪامڻي، سفاڪ آھ سڀ جهان
مڃان ٿو مون کان ٿيون هُجن اڄاڻ ۾ ڪي غلطيون
خطا جو گھر هان آدمي، فرشتو ته ڪونه هان
وشال تنهنجي پيار جون، گھڙيون نصيب هُون جڏهن
اسان تي وقت ساحرو، خدا جيان هو مهربان