رکي ھوءَ ڦُول تُربت تي کڻڻ آ ساھ ڀُلجي وئي
ھُيس جي ھٿ لڪيرُن تي، پڪا ويساھ ڀُلجي وئي
سھيڙيس ڪنھن جو ٻانھُن ۾، ٽڙي تازي ڪنول وانگي
گلين جي خاڪ ھُئي جيڪا، مِٽيءَ جا چاھ ڀُلجي وئي
اِنھيءَ دِل تي ﻧﻪ وڃ زاھد، فرشتا جنھن ۾ رھندا ھا
ڪِري پستين ۾ اھڙي جو، عِبادت گاھ ڀُلجي وئي
وري مُرشد جي آسڻ تان، کڻي تُھمت جي ذِلت جا
اُھا وينگس سُکائون ڇا، جيئڻ جي راھ ڀُلجي وئي
شهر جي ريشمي چهرن ڏنگيس ڏينڀُن جيان جڏهين
تتل آويءَ جا ڪنڀارِڻ تِکا آڙاھ ڀُلجي وئي
پِرھ جھڙا رويا ھا، فقيرن سان به جوڳِڻ جا
بڻي آ کاڄُ ساڌُن جو، ﺗﻪ سڀ ساڃاهه ڀُلجي وئي
مليو تعمير جو تُحفو، جڏھين ھڪ ديواني کان
سِياڻي دِل آ تخريبون، ڪرڻ ڀڃ ڊاھ ڀُلجي وئي
ٿڪن ۾ چُور ٿي ”ساحر“، ڇُھيو جيجل جي قدمن کي
حياتي تاس جو درياھ، نظر اوڙاھ ڀُلجي وئي