تنھنجي پيشانيءَ تي منھنجون آڱريون سڙنديون رھيون.
۽ ڳلن تي زندگيءَ جون ، بي وسيون سڙنديون رھيون.
ڪنڌُ ڪو ڪومل ﻧﻪ مليو، زندگيءَ جي رُڃ ۾
ڪنھن پٿر کي پاڻ ارپي، آرسيون سڙنديون رھيون
رات ڀر برسيا ھا بادل مست ٿي، درياھ ويا
رُوح منھنجي جون اُڃاريون، ٽڪريون سڙنديون رھيون.
محفلُن کي رونقُن جون رِم جِھمون ڏيئي جڏھن
گھر پُڳيون ناسُور ساري نرتڪيون سڙنديون رھيون
داستان پنھنجو ٻُڌايو، تو ڪنول جھڙي سکي
منھنجي اندر ۾ اميدُن، جون اکيون سڙنديون رھيون
چاندنين جي برف پگھري، رنگ مُرڪيا ھر ننگر
بند محلاتُن ۾ ليڪن، ڇوڪريون سڙنديون رھنديون
گھاءَ سُبندي تو ﻧﻪ گھرائي ڏٺي پر گھاءَ جي
تنهنجي چيچن جي ڇُهڻ سان سڀ وِٿيون سڙنديون رھيون
سانوڻين جا سيڪ پڙھيا ڪنھن ﻧﻪ دِل جي ڪُنڊ مان
ڪنھن رديءَ جان، عُمر ساري دِلبريون سڙنديون رھيون
گيت جي آلاپ ’ساحر‘ درد جي ورلاپ ۾
چاھتُن جي تُربتُن تي سانوڻيون سڙنديون رھيون.