کڄي نِگاھ سوچيو، ڊِگھو ڪجي قيام کي
عُمر اِتي ئي گھارجي، ڀري حُسن جي جام کي
نظم نظم ۾ خواب ها، گُلاب ها حِجاب ها
پُڄايو حرف حرف مون، نفيس دِل پيام کي
نه اُنس تخت تاج سان، نه چاھُ چين سان گھڻو
عزيز آجپي سواءِ نه وٿِ ڪا غُلام کي
نِگاھ پُر خُمار هُئي، ذرو به هوش ڪونه هو
سُڃاڻي پر وتو اسان، اِمامِ بزمِ خيام کي
رُڪي گھڙي تو ڇانڌ جو، اڌُورو آسرو ڏِنو
صدين جي سگهه آ مِلي، پرين ٿڪل اُڏام کي
جمال کي ڪمال سان تراشي سنگ گر ڏِنيون
نيون نيون وشالتون، نِگاھ جي نظام کي
شعُور جي پنن تي هُن، نظم ۾ ڪر مروڙيا
پتو انوکي سُونهن جو، اٻوجھه ٿيو عوام کي
چپن جي چائنٺ تي رکي، اڌُورا جام ساحرو
اکين ۾ آ ڇڏي وئي، پِياس جي ڪا سام کي