آواز فضا ۾ گُونجيو ھو پٿر سان شيشو ٽڪرايو
پر دِل جي چوٽ ڏي ڌيان ﻧﻪ ڪو، جنھن روحُ سڄو ھو راتايو
ڪو لفظُ ﻧﻪ سرجيو خاموشيون ڪمري ۾ اُگھاڙيون گُھميون ٿي
سُرمائي بادل اڻ جھل ھا ڳوڙھن ٿي ڳلن سان ڳالھايو.
صحرا جو اڻ کُٽ ڏيکُ اڳيان، ھڪ پياسي ھرڻي ڊوڙي ٿي
ڪلهه رات ھو گھري نِنڊ منجھان، اِن سپني مونکي ڇِرڪايو
ٻاڪار ٿي آئي رات ڪِٿان، بند در ھا مسجد مندر جا
ڪنھن نانءُ خُدا جو رات وٺي، در در جو ڪڙو ھو کڙڪايو
گُل دوست پٽي تون ٽاريءَ تان، ڪُچلي پوءِ ھليو وئين ڪاوڙ مان
ڪنهن پاڳل جان مون رات سڄي، منظرُ سو اکين ۾ ورجايو
جنھن ويل ڳڀو مون باسي ھو، منگتي جي وڌايو ڪِستي ڏي
ھو مينھُن انھيءَ پل دُعائن جو، دِل صحرا تي ھُن برسايو
تو موڙُ مُڙي پل لاءِ رُڪي، ململ جي چُنيءَ سان ڳل اُگھيا
احساس جي گھاڻي ۾ گھڙيون، محبُوب مون خُود کي پيڙايو
ھڪ شور جي اڻ جھل آنڌي آ، ھڪ ڊوڙ آ ’ساحر‘ دولت جي
ڪشڪول ۾ تنھنجي ديوانا، لفظن جو ڀريل آ سرمايو