مون رات چُمي دِل جي سِراڻي کان رکيو ھو.
جو گيتُ منھنجي ماءُ جي لوليءَ ۾ رچيو ھو.
مون پير رکيا ڳوٺ جي محبُوب فضا ۾،
اجرڪ جو پلئه ڇِت تي آجيان ۾ لُڏيو ھو.
اِقرار جي لذت نه ماڻي منھنجي سماعتُن،
چپڙن جون ڪُنڊون موڙي تو پلڪُن کي ڇِنڀيو ھو.
ڪنھن جي نه ڄاڻا ڄڃ هُئي گاڏين ۾ سنواريل،
چھرو ڇو حِجابن ۾ تنھنجو لالُ ٿيو ھو.
پردي کي هٽائي وري چھرو تو لِڪايو،
ڪڪرن جي وِٿين مان گھڙي پل چنڊُ کِليو ھو.
لاباري جي موسم ۾ ھوا مونکي ٻُڌايو،
چولي مان ڪڍي خطُ تو خاموش پڙھيو ھو.
جِھرڻي جي رڌم ۾ هُئي سُرھاڻ مِٽيءَ جي،
مون ڳوٺ جو منظر نِگاھن کان چُميو ھو.
جل ٿل اِنھيءَ ۾ سِنڌ جي تھذيب آ ”ساحر “
پرديس ۾ جو گيتُ مون ڪالھه رات لِکيو ھو.