ويجھو ٿي ڪنڌيءَ کي ناو جڏھن، تو ھٿُ ھوا ۾ لھرايو
مون توکي پنھنجين ٻانھُن جو، ھسُ مُومل مُرڪي پارايو
ڪيڏا ته خوشين جا ميڙ ھُيا، سڀ ڏيئا ڏيئا گھيڙ ھُيا
مون گجرا توکي پارايا، تو چپ تي موتيو مھڪايو
خاموش پلن کي ڇِرڪايو، مون تندُ مٿان ھو ھٿ رکي
تو پلڪُن کي ھُئي جُنبش ڏئي، چنگُ سانت ۾ جيڏي جاڳايو
مون تنھنجي ڳل تي چوريو پئي، آڱر کي ڀُوري نانگڻ جان
تو جوڳڻ جھڙا نيڻ کڻي، افسانو محبت ورجايو
ڪنھن چارڻ چوريو چنگُ پئي، چنڊُ نيري نديءَ ۾ ٻيڙي ھو
مون رات ڪنڌيءَ تي ڪانڀ ٻڌي، سڏُ سُھڻي تنھنجو ورنايو
ڪُجهه جام ۾ ڀريل مستي ھُئي، ڪُجهه سُونھن تنھجيءَ جي سرسي ھُئي
مان ڪيئن چوان ڪنھن مستُ ڪري، محفِل ۾ مونکي جُھومايو
هو چنڊُ به پُوري جوت ڀريو، مهڪيل هُئي هوا ڀي مينديءَ ۾
پُرڪيف پلن ۾ ساٿُ ڏئي تو گيت ازل جو ڳارايو
تو اُڀري پِياسي سِپ جيان آجيان ۾ وِڇائي مدهوشي
مون اڻ مُل ”ساحر“ بُوند جيان ارپن هو ڪيو هر سرمايو