ڏِياٽيون خُون جون ٻاري، جيئڻ جو راز ڄاتو آ.
انڌيرن کان اُجالن جي، سفر ۾ درد وقفو آ.
اسان گھاڻي جي گُھمري کي،تڙپ ارپي آ جنمن جي
ھڏن جي پيڙ ۾ پرکيو، عجب اعليٰ ئي رُتبو آ.
گُھنجيل آ شام پيشاني، ڪُراڙي فاحشا جھڙي،
شھر جي چونڪ تي لُٽيل، حوا جو پاڪُ پردو آ.
اُميدُن تيل تي ٽِمڪي، ويون ٿي ڇار آشائون،
وٿُورو ڌُنڌ ۾ ويڙھيل پرينءَ جي گھر جو رستو آ.
رُنل نابين نيڻن کي، ڏِسڻ جي ڏات ناھي پر،
مٽيو ھي ڪير آ ڀرسان، چِٽو ٿيو دِل جو ويڙھو آ.
پڙھيم اِتھاس جي تُربت، مٿان ڪتبو ھو ڏاھِر جو،
کنڊر منھنجي نِگاھن جي، گلين تي چنڊُ چڙھيو آ.
جُھڪائي ڪنڌُ جيئڻ کان، ڪپائي ڪنڌُ ئي ڇڏجي،
پرين تلوار ۽ سِر جي وچان غيرت جو ڏاڪو آ.
ھي نُقطو ڪائناتُن کي، سھيڙڻ لاءِ آ ”ساحر“،
اندر جي گُھگھه انڌيري ۾، اڪيلو پيارُ تجلو آ.