شخصيتون ۽ خاڪا

ورق ورق گلاب

سنڌ جي ماڳ مڪانن ۽ شخصيتن تي لکيل مضمونن ۽ لکڻين جي هن مجموعي ”ورق ورق گلاب“ جو ليکڪ نور سنڌي آهي. هن ڪتاب ۾ سنڌ جي ڪيترن ئي ماڳ مڪانن، قديم شهرن، ڳوٺن جو تاريخي پس منظر، ماضي حال، صوفي سنتن، سنڌ جي ڪيترن ئي حال حيات، وصال ڪري ويل شخصيتن، انوکن ڪردارن ۽ سول سوسائٽي ۾ ڪردار ادا ڪندڙن جي نجي زندگي ۽ سماجي خدمتن جو احوال شامل ڪيو ويو آهي.

4.5/5.0
5657
907
آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
نورسنڌي
ڇاپو پھريون

حضرت سيد ثابت علي شاهه لڪياري

سانگهڙ ضلعي جي شهر جهول کان نئون آباد روڊ تي ڳوٺ ويجهو مشهور بزرگ حضرت سيد ثابت علي شاهه جي مزار روشنين جو مينار بڻيل آهي، جتي نه صرف علائقي پر سنڌ جي مختلف علائقن مان زائرين حاضري ڏيڻ لاءِ اچن ٿا، روزانو ڪيترائي حاجتمند پنهنجون حاجتون پوريون ڪرڻ لاءِ اچن ٿا ۽ حاجتون پوريون ٿيڻ بعد باسيل سکائون کڻي اچن ٿا، حضرت سيد ثابت علي شاهه لڪياري مشهور بزرگ هستي حضرت لڪي شاهه صدر جي اولاد مان آهي. حضرت ثابت علي شاهه موجوده سجاده نشين سيد ناٿن شاهه موجب حضرت لڪي شاهه صدر جو فرزند سيد محمد شاهه لڪياري جنهن جي آخري آرامگاهه حضرت سيد لڪي شاهه صدر جي آخري آرام گاهه سان گڏ آهي،مريد شاهه جو فرزند سيد محمد شاهه ان جو فرزند محمد شجاع شاهه ان جو فرزند محمد اشرف شاهه ان جو فرزند سيد حسين شاهه آهي. انهن جون مزارون دادوضلعي ۾ ڦڪا شهر ۾ سيد حسين جي شاهه قبرستان ۾ آهن، مٿان بزرگ صاحب ڪراهت، روحاني فيض ڏيڻ وارا هئا، سندن مزارن تي اڄ به ميڙا متل آهن، سيد حسين شاهه کي ٻه فرزند سيد بلند حسين شاهه ۽ سيد ثابت علي شاهه هئا، سيد ثابت علي شاهه ڄمندي ڄام هو، ننڍي هوندي کان پرهيزگار پابندي سان نماز پڙهندڙ تهجد گذار صاحب ڪرامت هو، سندن ولادت جو سال ۽ تاريخ معلوم نه ٿي سگهي آهي، ليڪن پاڻ ڪلهوڙن جي دور جو ٻڌايو وڃي ٿو، ان زماني ۾ جهول ڀرسان ڌامرکي نالي وڏو شهر آباد هو جيڪو واپار جي لحاظ کان وڏي اهميت رکندو هو، اتي واڻين جي اڪثريت هئي، ان زماني ۾ ٻانڀڻ واهه وهندو هو، ان کي ٻانڀڻ درياءَ به سڏين جيڪو سنڌو درياءُ جو ڦاٽ هو، ان ۾ ٻيڙيون به هلنديون هيون جيڪي ماڻهن جي سفر ۽ ٻين ڳوٺن ۾ وڻج واپار جو ذريعو به هيون، روايتون آهن ته جڏهن سسئي جي والدين کي نجومي ٻڌايو ته هن جي شادي ڪنهن مسلمان سان ٿيندي ته سسئي کي ڄمندي سندس والدين هڪ صندوق ۾ وجهي ٻانڀڻ واهه جي حوالي ڪيو جتان ترندي ڀنڀور پهتي ۽ کيس محمد نالي ڌوٻي ٻاهر ڪڍي نپايو.اهي روايتون لکت ۾ نه آيون آهن ليڪن ڪجهه ماڻهن جو خيال آهي ته سسئي شهدادپور سانگهڙ روڊ ويجهو ڳوٺ جعفر خان لغاري وٽ ٻانڀڻ شهر هو ۽ ٻانڀڻ واهه شهر جي ويجهو وهندو هو، ان ڪري انهن ڳالهين تي وڏي تحقيق جي ضرورت آهي، ڌامرکي شهر ڪيترن ئي ميلن ۾آباد هو، اهي به روايتون آهن ته ڌامرکي به برهمڻ آباد جي دور جو آهي ۽ برهمڻ آباد سان گڏ تباهه ٿيو هو ۽ وري ٻيهر آباد ٿيو ۽ وري ميرن جي دور ۾ تباهه ٿيو، هاڻ ڌامرڪي نالي سان پراڻي شهر ويجهو ڳوٺ آباد آهي، هن علائقي ۾ سيد حسين شاهه جا وڏي تعداد ۾ مريد هئا، جلالاڻي، چانڊيا، مجيداڻا، جانوري، جويا، خاصخيلي، ماڇي، ٽالپر ۽ ڪيترائي واڻيا به مريد هئا ۽ سيد ثابت علي شاهه وقت به وقت مريدن وٽ ايندو هو، ان وقت سفري سهولتون نه هيون، ان ڪري سيد ثابت علي شاهه سال ۾ هڪ ٻه دفعا روحاني سفر تي هتي ايندو هو ۽ هتان جا مريد به سال ۾ ڪيترائي دفعا مرشد جي سڪ ۾ ڦڪا شهر ۾ ويندا هئا ۽ بعد ۾ مريدن جي اسرار تي سيد ثابت علي شاهه جتي سندن مزار آهي اتي اچي رهائش اختيار ڪئي بعد ۾ سندس ڪجهه مٽ مائٽ به ساڻس گڏ اچي رهيا ۽ پاڻ هتي 35 ايڪڙ زمين به خريد ڪئي، پاڪستان ٺهڻ بعد اها ڪوڙن ڪليمن ۾ هلي وئي هن وقت ڪجهه ايڪڙ زمين آهي جيڪا قبرستان لاءِ مخصوص آهي، پاڻ هتي ويهي علائقي ۾ روحاني فيض پهچايو، اڪثر وٽن مريدن ۽ عقيدتمندن جو هجوم رهندو هو، روحاني فيض سان بيمار ماڻهن جو علاج ماڻهن کي جنات کان ڇوٽڪارو ڏياريندو هو، پاڻ ذڪر الاهي ۾ مصروف رهندا هئا،صاحب ڪرامت هئڻ جي باوجود ڪنهن کي به پٽ پاراتو نه ڏنو، پاڻ دعائون جو گهر هئا پاڻ 17 رجب تي وصال ڪيو، سندس وصال جو سال معلوم نه ٿي سگهيو آهي. پاڻ وصال کان اڳ ۾ پنهنجي وصال جو ٻڌايو ته هاڻ اسان ڪجهه ڏينهن جا مهمان آهيون.درگاهه جي فقير الهه بخش جلالاڻي پنهنجي والد فقير يوسف جلالاڻي جي واتان ٻڌايل ڪرامت ٻڌائي ته هڪ ڌنار سائين ثابت علي شاهه تان پڙ چورايو ته اکين کان انڌو ٿي ويو ۽ دانهون ڪيون، دانهن تي ماڻهو اچي گڏ ٿيا، بعد ۾ اهو پڙ واپس مزار تي رکيو ته هو اکين کان سڄو ٿي ويو. جڏهن چوپايو مال جون اسپتالون نه هيون ۽ ماڻهن جو عقيدو پختو هو تڏهن هن علائقي ۾ چوپايو مال ۾ بيماري ٿيندي هئي ته هو پنهنجو مال هتي مزار تي ڇڏي ويندا هئا ته ٺيڪ ٿي ويندو هو بعد ۾ مال ڪاهي ويندا هئا. فقير الهه بخش جلالاڻي ٻڌائي ٿو ته آئون ننڍو هئس ته سائين جي چوکنڊي ٺهرائڻ لاءِ سندس سجاده نشين سيد صفر شاهه مونکي حڪم ڪيو ته سائين جو آخري آرام گاهه پڪو ڪرڻ لاءِ قبر جي ليول ڪري، جڏهن هو ليول ڪري رهيو هو ته اتي سوراخ ٿي ويو ۽ اندر جيئن روشني جي لاٽ اچي ائين محسوس ٿيو ۽ گلاب جي گلڙن جهڙي خوشبو اچڻ لڳي، انهن ڏينهن ۾ گرمي هئي، ان سوراخ مان ايئر ڪنڊيشن جهڙي ٿڌ اڻ محسوس ٿيڻ لڳي، مون اندر ڏٺو ته سائين جا پير مبارڪ نظر آيا ۽ پاڻ ان وقت جي سجاده نشين سيد صفر شاهه ۽ موجود فقراءَ به اها ڪرامت ڏٺي، بعد ۾ اهو سوراخ بند ٿي ويو. سيد ثابت علي شاهه جي وصال بعد سندن ڀاءُ سيد حسين شاهه جو فرزند سيد بلند حسين شاهه پهريون سجاده نشين ٿيو، ان جي وصال بعد سندس وڏو فرزند سيد غلام حيدر شاهه، ان بعد سيد ميرل شاهه، ان بعد سيد پيرل شاهه، ان بعد سيد غلام حيدر شاهه دوئم، ان بعد سيد ناٿن شاهه، ان بعد سيد صفر شاهه، ان بعد سيد پيرل شاهه، ان بعد سيد اصغر علي شاهه ان جو وصال 7 ڊسمبر 2008ع ۾ ٿيو، ان بعد موجوده سجاده نشين سيد ناٿن شاهه دوئم کي پڳ ٻڌائي وئي، سيد ناٿن شاهه جو ڄم 3 سيپٽمبر 1981ع ۾ ٿيو، سيد ثابت علي شاهه جي استعمال جو ڪجهه سامان ۽ حال وسيلا اڄ به موجود آهن، هر سال 17 رجب تي سندس ڏهاڙو روايتي انداز ۾ عقيدت احترام سان ملهايو ويندو آهي، جڏهن ته 3 روزه ميلو جون تاريخون تبديل ٿينديون رهن ٿيون. ان موقعي تي صوفيانه راڳ، ملاکڙو، ڪٻڊي، گهوڙن، اٺن جي ڊوڙ جا مقابلا ٿين ٿا، وڏي دڪانداري لڳي ٿي موجوده سجاده نشين سيد ناٿن شاهه جي پلاننگ ۾ ساليانه ميلي کي وڌائڻ، زائرين لاءِ رهائشگاهه ٺهرائڻ ۽ شاندار درگاهه ٺهرائڻ شامل آهي.موجوده سجاده نشين فقير منش پنهنجي وڏن وانگر صاحب ڪرامت آهي، پاڻ سادگي پسند آهي، چاهي ته مريدن جي مدد سان رهائش لاءِ عاليشان محل، يا بنگلو تعمير ڪرائي سگهي ٿو، پر پاڻ هڪ جهوپڙي نما لانڊي ۾ فقراءَ سان گڏ رهي ٿو، پاڻ ذهين، تاريخي، اسلامي ڄاڻ رکن ٿا.
سندس اوطاري تي ويندڙ هر ماڻهو وڏيون عزتون وٺي اچي ٿو، ويندڙن کي حال سارو فقيراڻو لنگر کانسواءِ نه ڇڏيندا آهن، جڏهن ته چانهه تڏي جي سبيل سڄو ڏينهن هلي سڄو سيارو، اونهاري ۾ مچ ٻرندو آهي، جتي آسپاس جي ڳوٺن جا ماڻهو جن ۾ سائين وارن جا مريد، عقيدتمند به شامل آهن اچي گڏ ٿيندا آهن، جتي رات دير تائين علمي، ادبي، سياست، زماني جي حالات تي ڪچهريون هلن ٿيون، سيد ناٿن شاهه کي ٻه ڀائر مير سجاد حسين شاهه، سيد عابد حسين شاهه به هتي درگاهه تي ڊيوٽي ڏين ٿا، سيد ناٿن شاهه کي 2 فرزند سيد ثابت علي شاهه ۽ سيد غلام حيدرشاهه آهن.