غزل
ھي حياتي عذاب ٿي وئي آ
جو به چاهي کڻي، کڻي اُڇلي
ڏات منهنجي ڪتاب ٿي وئي آ
پاڻ مليا هئاسين ياد نه آ
ھر حقيقت به خواب ٿي وئي آ
تنهنجي وڇڙڻ بعد تنهنجي خوشبو
تو جيان ئي ناياب ٿي وئي آ
جو ملي روپ آ نئون ان جو
هي محبت سراب ٿي وئي آ
تو سوا ڪهڙي زندگي آدم
ڄڻ ڪماڻل گلاب ٿي وئي آ