غزل
ھوءَ جو مون ڏي آئي کڻي
ايندي ڳرانٺي پائي کڻي
سِڪ ھئي تنھنجي ڏاڍي لڳي
ائين چئي شرمائي کڻي
سوچيائين ڪو غير ڏسي نه وٺي
نظر ھيڏي ھوڏي فيرائي کڻي
رات گذري وئي پيار ڪندي
پوء به دل نه ھُئي ڍائي کڻي
پيار ۾ ايڏا گُم ھُياسين
خبر نه رھي ٿي ڪائي کڻي
ظلم جون زنجيرون ٽوڙي سڀئي
پيار جي وِک آ وڌائي کڻي.