غزل
ياد سان هوءَ در وارئي سُتي،
ٻانهن پنهنجي سان ور ورائي سُتي.
چاهه جا پنڇي تار تان لاهي،
جيءُ جي کُڏ اندر ورائي سُتي.
رات ساري اٿل ڦٿل تنها،
اڃ جو سارو ٿر ورائي سُتي.
لڙڪ اُگهندي خيال جي ڳال تان،
ديد جو نيٺ جر ورائي سُتي.
چنڊ توکانسواءِ به جيئڻو آ.
رات اونداهه تــــرُ ورائي سُتي.
مونکي مندر خدا ملي نه ملي،
پارسائي جو ور ورائي سُتي.