غزل
بي قدر وٽ ائين رهيس يارو قدر جي آسري،
جئين خدا کان بي خبر هن ڪي مندر جي آسري،
هي حياتي يار جي ڳولا وئي بڻجي سڄي
سڀ ڇڏيان آرام مون آهن قبر جي آسري،
هي غلامي منهنجي ڪنهن تي ڪونه ٿورو هو مگر
روح کي راحت ملي پئي يار جي تر جي آسري،
مونکي حاتم جي وٺي در کان مگر پو راهه ۾
هُو ڇڏي چنگيز واري ويو شهر جي آسري،
عشق هو جو سُهڻي دريا کي به ڪندي پار هئي
ڪير لهندو هونءَ دريا ۾ ٺِڪر جي آسري .