غزل
ڪاٿي مليو قرار آ دل بي قرار کي،
صديون ويون گذر ٿي دک انتظار کي.
منزل جي مور جنهن کي ڪائي خبر نه ھئي،
سورن وڌو ٿڪائي سڪ جي سوار کي.
مون وٽ عزت آ ان جي جو ڀونءَ لئه وڙهي،
ڇاڪيان حقن کان هٽندڙ تحجد گذار کي .
عملن ۾ جي نه تنهنجي شاعر آ شاعري،
اٿ کڻ رديف قافعي خيالي اڏار کي.
ڪيئن اعتبار ڪريان بي اعتبار تي،
رهيو اعتبار ناهي خود اعتبار کي.
سچ سونهن ۽ چڱي لئه ڪم ڪين جي اچي،
پو ڇا ڪيان خدايا خضري ڄمار کي.
پل پل پئي رنس مان چپ بند ٻئي ڪري،
ڪاٿي سڻين سگهينء تون دل جي پڪار کي .
گڊ ۽ تلور هرڻيون ٿا لک تتر مرن،
ڪوئي ختم ڪرائي شينهن جي شڪار کي.