غزل
چمبڙي پئي آچم سان چمڙي چچڙ جيئان،
ڪاٿي وڃي مان لاهيان بک جي بخار کي.
اڄ دور يار اهڙو آهي اچي ويو،
ماڻهو چڱو ٿا سمجهن من جي مڪار کي.
وڌ ڪين آهي مونکان ماڻھو مٽيءَ جو،
ابليس ايئن چيو هو پروردگار کي.
من جي منهن ۾ مٺڙي ڪاٿي اچي سگهي،
ڇهيو جڏهن نه هن هو دل جي دئار کي.
جيڪي بدن منهنجي ۾ آهن منهنجا پرين،
ڏي پيار يار پنهنجو تون وار وار کي.
ڳالهيون صرف ڪيون ٿا ڪوشش جي ڪجهه ڪيون،
ٽاري اسين سگهون ٿا ٿر جي ڏڪار کي.
دنيا جي سونهن ساري اڳيان تو آ ٻسي،
ساراهي چنڊ ڀي ٿو تنهنجي نکار کي.
پئسي جو مان ڪاٿي اشفاق آ رهيو،
ڪلهه جو رپيو ٿا سمجهون اڄ جي هزار کي .