غزل
پيار جي پازيب ٻڌجي پير ۾،
وير کي ڇڏ ڇا رکيو آ وير ۾.
غير هن کي غير ڪاٿي هو لڳو،
ھن الائي ڇا ڏٺو هو غير ۾.
دوزخي ڪنهن باھ ۾ دٻبو ويس،
جو ڪڇائين ڪين مونسان سير ۾.
جانيون آڱر چرڻ تي ٿيون ختم،
ڇار ڳڀرو هڪ مئا ها ڦير ۾.
جا به آئي جان ساڙي وئي صبا،
ڪوبه گذريو ڪين جُهوٽو خير ۾ .
اڌ اگهاڙو ٻارڙو ڪچري اندر،
شام کان کاڌو ٿو ڳولي ڍير ۾.
پرک لئه ڀي ڪين پرکيو شيءَ بري،
زندگيون ضايع ٿين ٿيون هير ۾.
سر سلامت ڪين آ تنهن جو بچو،
جو به آيو عشق اوکي گهير ۾.
سُن کائيندي چيو سسئي اهو،
ڪي اميدون ڪين رکجو ڏير ۾.
وار ڪانڊاري ڇڏي اشفاق ٿو،
ڪوته جذبو آھ تنهنجي شعر ۾.