غزل
منهنجو جيون پرين هڪڙو دوهو هيو،
تون نه سمجهي سگهئين اک جو ڳوڙهو هيو.
منهنجي در تي ائين ڳاءِ ويراڳ ٿو،
ڄڻ ڪو شام غريبان جو نوحو هيو.
خواب پهتا نڪي واهيري ويل جو،
پاڻ رولاڪ ها ڪو نه دوکو هيو،
آس هابيل وانگي ٿي ڊڪندي وتي،
تنهن جي پويان ڪو قابيل ڇوهو هيو.
روح ويراڳ ٿي شهر تنهنجو رُلي،
تنهنجي گهٽين تي منهنجو نه ٿورو هيو.
سنڌ تي جنهن کنئي اک ميري ڪري،
وقت تنهن جي مٿان يار ڀُونڊو رهيو.