غزل
زندگي کي نڪورو حوالو ڏئي،
عشق ويو ڏانءُ آهي نرالو ڏئي.
اڄ به تاريخ زنده رکيو ٿو اچي،
سنڌ کي جان پنهنجي جيالو ڏئي.
پاڻ پنهنجا لفظ رکون قيدي ڪري،
ڪيسيتائين زبانن تي تالو ڏئي.
چوڏسا کان پکيڙي پيو روشني،
پيار جيون کي ويو آ اُجالو ڏئي.
هونئن به مرڻو آ انجم، مرڻ کان اڳي،
آ هلون پاڻ جيون کي نالو ڏئي.
،