غزل
ٿي گناهن ڏي هر وِک اڃان،
پنهنجي عيبن تي رکان ٿو ڪُک اڃان،
آ ڪرم رب جو نه پنهنجو ڪو ٿيو
۽ نه ٿياسين پاڻ ڪنهنجا مُک اڃان،
بادشاهي ڀي خدا جي ڏئي ڇڏي
پو به دولت جي وڌي ٿي بُک اڃان،
حوصلو رب ڏي نه هن کي جئين چوان
ڇو ڀلا پنهنجي حصي هي ڏُک اڃان،
سنڌ ڌرتي جي آ عظمت ٿا رهن
گڏ هندو، مسلم، عيسائي، سِک اڃان،
حال منهنجا هن ڏسي روئي چيو
توکي غربت جا لڳل هن ٻک اڃان،