غزل
آءُ هلون سڀ پاڻ ٻئي رستا ڇڏي،
خيال، سوچون ۽ سڀئي سپنا ڇڏي.
بند نيڻن ۾ الئي ڪيترا،
رات ويئي خواب آوارا ڇڏي.
ڪيئن سمجهان ڀاءُ وانگي جو وڃي،
لوڀ خاطر خون جا رشتا ڇڏي.
شل نه ڪنهن تي وقت اهڙو ڀي اچي،
جو وڃن ماڻهو کي پنهنجا ڇڏي.
سوجهري تائين هليا گڏجي هئا،
ٻاٽ ۾ پنهنجا ئي ويا پاڇا ڇڏي.
خبر آهي ڪونه ساريندي ڪڏهن،
دل نه ٿي پنهنجي مگر اُلڪا ڇڏي.