غزل
محسوس زندگي جو مزو ڇو نٿو ٿئي،
ڪئي جام پي ويو هان نشو ڇو نٿو ٿئي.
تنها حيات ۾ ٿي ولر درد جا پُڳا،
خوشين جي فاصلن جو پتو ڇو نٿو ٿئي.
مينڌي جا منهنجي گهر ۾ ته ٻوٽا به خُوب هن،
منهنجي هٿن تي رنگ رتو ڇو نٿو ٿئي.
هر درد مڇر ٿي ٿو پٽي، جسم آ ننگو،
هي حُسن جسم جو به لٽو ڇو نٿو ٿئي.
احساس ٿي رهيو آ اهو زندگي بنا،
هي روح ڦاهيءَ جو به ڦندو ڇو نٿو ٿئي.
تاعمر خواهشن جا ڦٽيل جسم ئي رهيا،
سو تير موت جا ڪو گُٿو ڇو نٿو ٿئي.