غزل
اکين ۾ جنهن جي عڪس جو منظر رهيو سدا،
هڪڙو ئي شخص سوچ جو محور رهيو سدا،
هر دم جنهن جي نصيب ۾ ٺوڪر ڳلڻ هيو
پٿر هميشه راهه ۾ پٿر رهيو سدا،
سياڻو هيو جنهن عشق کان ڄاڻي ڪني ڪئي
سو جڳ سنئون به جڳ کان بهتر رهيو سدا،
تنهنجي ئي رُخ ۾ جنهن کي سڀ راحتون مليون
روزي، نماز کان هو ڪافر رهيو سدا،
اندر ته ڪڏهن ته ٺار ان جو هڪ نهار سان
جڳ ۾ جو تنهنجي نانءُ جو نوڪر رهيو سدا،
ان تي وهي ڪو وزني اهڙو قلم ويو
رُلندو منهنجي نصيب جو ڪاڳر رهيو سدا،
جنهن ويل هن شڪسته کان ڪجهه مٺا گهريئي
سرڙو رکي تريءَ تي حاضر رهيو سدا .