غزل
اسان جي ذات ۾ فقيري آ،
سڄي فُڪرات ۾ فقيري آ.
کپائي شوق ماضي جا سڀئي،
رکي حالات ۾ فقيري آ.
هڻي الفاظ جي نه ٿي سُرخي،
اسان جي ڏات ۾ فقيري آ.
ڪڙا هون وِهه وٽا هون موکيءَ جا،
مگر من لات ۾ فقيري آ.
مٽي ٿي ڌوڙ کان ڪري پاسو،
فقط سا بات ۾ فقيري آ.
سڃاڻي ٿا وٺن اسان جو سِر،
اڏي ۽ ڪات ۾ فقيري آ.
بظاهر باطني رکون هڪڙو،
فقيري تات ۾ فقيري آ.
وڻي منصور ٿو پيا توکي،
اها هن ذات ۾ فقيري آ.