غزل
هُو ويو مون کي ڇڏي اڌ راهه ۾،
ڪٿ ڏني تنهن کي ڪمي مون چاهه ۾.
سون وارا ڀي ڇلا هن ڏي مُڪم،
تن کي اڇلائي ڇڏيو واهه ۾.
وار هن جا مون وساري هن ڇڏيا،
ياد ڪا ڇوليون ڇُلي ٿي ساهه ۾.
سڀ وسيلا ويا کڻي ڌاريا هتان،
ديد هاڻي ٿن وڌي درياهه ۾.
جي اکر نفرت ڪري ڪو سنڌ کان،
ساڙ ان کي چوڪ تي پوءِ باهه ۾.
ڇو نه گهوري مان ڇڏيان اڄ سنڌ تان،
ڀروسو ڪهڙو ڀلا آ ساهه ۾.
واٽ حق جي تي پيو هلندو هلان،
تير ڀل اشرف لڳن پيا ماهه ۾.