غزل
دُعا جا هئا ورِد هن جي لبن تي،
خدا جي اڌوري ڪهاڻي ڳلن تي.
متان هوءَ اچي ها اسانجي ڪناري،
اسان ڀي سدائين هئاسين ڪنارن تي.
نه ڪو غم ويو هو اسانجي جهان مان،
نه ئي دل وري ڪا چري ٿي سُکن تي،
وري ياد آيو ڪيئن هوُ سڄڻ مون،
اڃان ڀي وهن ٿا ڳوڙها ڳلن تي.
نه ساڳي رهي سِڪ به هاڻي اسان وٽ،
نه ئي ڪا شڪايت به رهي ٿي چپن تي.