غزل
اوکي ٿي پئي آهي واٽ،
ڪو به ڇِمر نه ڪائي ڇاٽ.
اڃ اُجھائڻ آيس آنءُ
تو ته وڌائي آھ اُساٽ.
مھر ڪري تون موٽي آءُ
جھيڻي ٿي وئي جيون لاٽ.
ھيکل ننڊ نه ايندي ھاڻ،
ڇوري پٽ تي، اونڌي کاٽ.
ڪاوڙ ڪاڙھي جھڙي آھ،
قرب اوھانجو سردي ساٽ.
تنھنجي ساھن جي خوشبوء،
موتيي مالھا منھنجي ڳاٽ.
ڇوري اڄ ڇلڪي ڇا لاء،
ساڳي گھاگھر ساڳيو گھاٽ.