غزل
غلامي ڇڏي ڪر وطن جي حفاظت،
کسن ٿا ڪُتا ڪر ڳڀن جي حفاظت.
وڏيرن جون فاسڪ نگاهون تڪين پيون،
سگهو ڪر او هاري ننگن جي حفاظت.
پيا ٿر ۾ معصوم بک ۾ مرن ۽،
اميرن کي پياري ڪُتن جي حفاظت.
لڳا ڄور کائڻ چمن جون بهارون،
ڪري ڪو ته هاڻي گلن جي حفاظت.
متان چنڊ تنهنجي چمي سونهن سرتي،
ڪيان تنهنجي مخمل بدن جي حفاظت.
مڃو ديس واسي هي اشرف جي عرضي،
ڪيو پاڻ پنهنجي اجهن جي حفاظت.