غزل
ڪيترو آ ڏُڪار ڌرتي تي،
ربّ ڪڪرن کي هار ڌرتي تي.
نيرڳيون ڏس ڪٿان اُڏي آيون،
سي شڪاري نه مار ڌرتي تي.
نينهن جي مون ادا نماز ڪئي،
روح پاتو قرار ڌرتي تي.
ٿي هوا ۾ ويو هُڳاءُ مٺي،
تو سڪايا جي وار ڌرتي تي.
ڇو ڀلا جڳ گناهه ٿو سمجهي،
عرش وارا هي پيار ڌرتي تي.
موت جي ول وئي وڪوڙي ٿر،
۽ لڌي ڪنهن نه سار ڌرتي تي.