غزل
ڏسي وحشت سڀن ماڳن کڻي اُلڪو کڙيا آهيون،
اسان تقوى گذارن کان ٻڌي خطبو کليا آهيون،
عبادت عشق جي آهي خدا جي بندگي وانگي،
وڃائي پاڻ سڀ پنهنجو هتي رُتبو رُليا آهيون.
اُڏن جوڀن مٿي ڪي پيا پکين کي آ مڳي اهڙي،
ارادو جن کان جانجڻ جو پڪو پختو پنيا آهيون.
وڃائي سمنڊ پنهنجي کي ڇڪي اوڍيان سڀئي لهرون،
تڏهن جُز مان ٺهي ڪُل ٿو ڇڏي کٽڪو مليا آهيون.
هو اونداهو فصل دل جي نگر تان هاڻ لڻجي پيو،
پسيو جنهن وقت پنهنجي دل چٽو نُقطو چڪيا آهيون.
پنو دل جو رکي هتڙي ڪجل نيڻن منجهان اوتي،
پڇي ڪاتب لکيو سارو سڄو ڪُتبو سکيا آهيون.
سمهي پئي ڀاڪرن ۾ آ اسان سان تار تنهائي،
اسان استاد روحل کان اهو سُڏڪو سکيا آهيون.