غزل
حُسن سمورو ٻهاري آئي،
جوت نسورو ٻاري آئي،
شهر جو سک ۽ چين ڇڏي
لانڍي چونئرو ساري آئي،
ٻاروتڻ جا گس ڀلائي
لالڻ تنهنجي لاري آئي،
اوسئيڙي جي اوجاڳا ٿيا
ننڊ سموري واري آئي،
رات ٻُڏا جي نيهن نشي ۾
تن کي اڄ هو تاري آئي،
چاندني گم ٿي چائونٺ تان
زلف جڏهن هو ڍاري آئي،
سانگي سي جي قول ڪيئي
من تان ڇو ميساري آئي .
.