غزل
جيڪو ايڏي دير ڪري ربّ،
ان کي پنهنجو ڪير ڪري ربّ،
مون کي چمڻو طُور آ تنهنجو
مون کي ڇو من ڇير ڪري ربّ،
حور، طهورا جنهن وٽ سائين
ڪير ٿو تنهن سان وير ڪري ربّ،
اسمائيل جي ربّ کي چئجان،
ڪاڇي ۾ به ڍير ڪري ربّ،
سُهڻي ٿي اچ تار تري يا،
سسئي ٿي ڏس ڏير ڪري ربّ،
دل جهڙي هن آفت بخشي،
منصور سان ڇا وير ڪري ربّ .