غزل
اوجاڳن جي کٽ تي سمهن ٿيون اکيون،
هڻي ڏنگ مونکي ڏنگن ٿيون اکيون.
سجائي گگن جيڪو بيٺو هو آ،
ستارا سي ناهن ٻرن ٿيون اکيون.
ڪڏهن ٿي هي ڪوڙيون نه ويٺيون وڃي،
نڀائن ڪو پنهنجو وچن ٿيون اکيون.
رقيبن اجاڙيو اچي پيار ۾،
وري هن کي هاري کٽڻ ٿيون اکيون.
ڪري بخش محبت اسانکي سدا،
ڇڏيو جن وساري وسن ٿيون اکيون.