غزل
نيڻن کي جاڳ جي لپاٽ آ،
۽ ننڊ جو اداس ڳاٽ آ.
هر هُر اميد جو سڌو ڏجان.
هر چيٽ چاهه جي ڪا جاٽ آ.
خوابن جو ديس آ لٽي جيان،
دنيا ته ڌوٻين جو گهاٽ آ.
توريت کي ڇڏيون يا زبور کي ؟
انجيل جي ذهن کي ڇاٽ آ.
هن وقت جي سفيد پوش تي،
هر حرف پاڻ سُرٻاٽ آ.
دل ٻار درد جو گهري ڳڀو،
پر آس وٽ اٽو نه پاٽ آ.
تنقيد جا انا ٽٽي پئي،
هر لفظ شخص جي ڪا لاٽ آ.