غزل
جيءُ پنھنجو جلايو اسان،
تن به آھي تپايو اسان.
گھوٽ ڏس گھور ٿيندا ويا،
ساز اھڙو وڄايو اسان.
ايئن منصور ناھي پرين،
ھاءِ ھتڙي سڏايو اسان.
غير سان گڏ ڪري ديس ھي،
ڪات ڪنڌ تي وھايو اسان.
تو گھٽايو وسان ڪين آ،
ڪيترو ڏس نڀايو اسان.
ڪالهه زوري چئي غير جي،
ڪٽنب پنھنجو لڏايو اسان.