غزل
ڪنهن جي ڳولا ۾ پيو لُڇندو رهي،
رات ٿيندي چنڊ ٿو رُلندو رهي.
اڄ به منهنجي ڄڻ اکين ۾ رات جو،
باهه ٿي هڪ خواب ٿو ٻرندو رهي.
ڪير آهي هيءُ گيڙو ويس ۾؟
جو مسافر پيار ٿو پُڇندو رهي.
ڪنهن مٽي جي ڄڻ ته رانديڪي جيان،
روز هڪڙو شخص ٿو ڀُرندو رهي.
ٿي پٿر ماڻهو ويو آهي هتي،
پيو ستم سهندي به ٿو کِلندو رهي.
ٿا لڳن منظر سڀئي هاڻي اداس،
فرقتن ۾ جيءُ ٿو جُهرندو رهي.