غزل
آڪاش هتي تنهنجو دوست نه ٻيو ساٿي،
هٿ ڏي ته هلون اُڀ تي ڪو جام ڀري ساقي.
تنهنجو ته رُسڻ ڀي ٿيو هو غير شعوري ڄڻ،
جيون به اڌورو ڪوئي گيت رهيو باقي.
ٿي شام، لٿو سج ڀي ۽ عمر وئي ائين،
هي رات اڃان آهي ٿي سانجهه سکي ڇا جي؟
ڀُلجي دڳ آيو ڪو هت ڪير مسافر ڙي،
ٿو چنگ وڄي چاهت جو من به ٿيو عادي.
ڏِس هوءَ چري ڇوري ڪئين نه ڀڄي مونکان،
احسان ڇِڪي سيني لاتم به سندس ڇاتي.